Een holistische aanpak van de ziekte van Lyme

Een effectieve aanpak van de ziekte van Lyme vereist een holistische benadering waarin de mens centraal staat, niet enkel de ziekte.

De ziekte van Lyme is een complexe aandoening die verder gaat dan alleen een infectie met Borrelia burgdorferi. Veel patiënten ervaren langdurige klachten zoals vermoeidheid, pijn en neurologische problemen, zelfs nadat de bacterie is bestreden. Een holistische aanpak richt zich niet alleen op het elimineren van de ziekteverwekker. Door te focussen op het geheel kan het lichaam zichzelf beter herstellen en weer in balans komen.

Wanneer iemand langdurig ziek is door een besmetting met de bacterie Borrelia burgdorferi, is de eerste instinctieve reactie om de bacterie te vernietigen.

In een later stadium is antibiotica vaak ineffectief. Borrelia burgdorferi is pleomorf en kan verschillende vormen aannemen. In de L-vorm, zonder celwand en zonder antigen-presentatie, wordt de bacterie onzichtbaar voor zowel het immuunsysteem als antibiotica.

Stel je voor dat je een kruid, frequentie-therapie of een ander middel gebruikt dat de bacterie wel kan opsporen en (gedeeltelijk) elimineren. Dat is een belangrijke stap, maar het betekent niet dat de klachten direct verdwijnen. Hoewel de bacterie en co-infecties een rol spelen bij de klachten, worden symptomen zoals ontstekingen, cognitieve problemen en uitputting voornamelijk veroorzaakt door de reactie van het immuunsysteem

Wat gebeurt na zo’n ‘snelle’ behandeling?

Na de ‘'vernietiging’ van de bacterie blijven er nog uitdagingen over:

• Immuuncellen die nog steeds met ‘kanonnen’ schieten op de restanten van dode ziektemakers.

• Symptomen zoals vermoeidheid, hoofdpijn en hersenmist, vaak toegeschreven aan een Herxheimer-reactie

• Een limbisch brein dat in een chronische ‘overlevingsmodus’ staat.

• Mitochondriën die bewust energieproductie op een laag pitje zetten om het lichaam te beschermen.

Waar te beginnen? Wat heeft prioriteit?

De Sleutelfactoren voor Herstel

Het immuunsysteem moduleren

Een gezond, gebalanceerd immuunsysteem is uitstekend in staat om pathogenen op te sporen, te vernietigen en op te ruimen. Echter, bij Lyme initiëren de ziekteverwekkers een cascade van pro-inflammatoire cytokines. De circulerende cytokines, endotoxines en afval (restanten van afgebroken weefsels of gedode micro-organismen) kunnen zowel mestcelactivatie als auto-immuunreacties veroorzaken. De grens tussen deze reacties is dun, maar wel bepalend voor de aanpak.

De juiste balans vinden tussen het immuunsysteem stimuleren om de ziektemakkers op te ruimen en tegelijkertijd auto-immuunreacties voorkomen, vraagt om modulerende interventies.

Het immuunsysteem begint in de darmen!

De interactie tussen het immuunsysteem en het darmmicrobioom bepaalt in grote mate het afweervermogen. Door frequent en/of langdurig antibioticagebruik bij Lyme-patiënten ontstaat vaak dysbiose, candida-overgroei, SIBO of oxalaatbelasting. Ongeveer 80% van de immuuncellen bevindt zich rond de darmen. Wanneer deze continu worden getriggerd door een verstoorde darmflora, kunnen ze ook niet adequaat reageren op andere plekken in het lichaam.

Het ‘bereiken’ van een gezond darmmilieu is noodzakelijk voor herstel.

Het Lymfestelsel: een essentieel onderdeel van het Immuunsysteem

Het lymfestelsel is een complex netwerk dat een cruciale rol speelt in het handhaven van de homeostase van het lichaam. Dit systeem is niet alleen verantwoordelijk voor het verwijderen van toxines, maar ook voor het ondersteunen van gezonde immuuncellen en het bevorderen van weefselherstel. De immuuncellen, strategisch gepositioneerd in de lymfeklieren, scannen voortdurend op vreemde antigenen. Wanneer dit systeem overbelast raakt door een opeenhoping van cytokines en toxines, kan het immuunsysteem niet optimaal functioneren.

Bij mensen met langdurige Lyme is het lymfestelsel vaak verstoord. Beperkte beweging en een verhoogde toxinebelasting leiden tot stagnatie, waardoor afvalstoffen minder efficiënt worden afgevoerd. Dit verzwakt de weerstand en vertraagt het herstelproces.

Een goed functionerend lymfestelsel is essentieel voor een effectieve immuunrespons.

Ontgifting en de Herxheimer-reactie

Ontgiften is een belangrijk onderdeel van de behandeling van Lyme-patiënten. Veel patiënten melden dat ze zich ‘giftig’ voelen tijdens behandelingen. De zogenoemde Herxheimer-reactie is niet direct een gevolg van het afsterven van spirocheten, maar eerder het resultaat van een opeenhoping van toxines over een langere periode. Het immuunsysteem heeft moeite met het verwijderen van endotoxinen, dode pathogenen en beschadigd weefsel, vooral wanneer het al belast is met externe toxines zoals pesticiden, cosmetica, plastic en medicatie. Deze toxines verergeren chronische klachten en veroorzaken extra ontstekingsreacties.

Het ondersteunen van de lever kan helpen bij het verlichten van deze klachten.

Herstel van de Extracellulaire Matrix (ECM)

De ECM is de ruimte tussen cellen en verbindt het autonome zenuwstelsel met het hormonale systeem en het immuunsysteem. Dit weefsel biedt structuur aan organen en reguleert zowel de toevoer van voedingsstoffen als de afvoer van afvalstoffen. Tijdens infecties kunnen ziekteverwekkers zoals Borrelia de ECM afbreken, wat leidt tot ontstekingen en weefselschade. Dit is de oorzaak van veel Lyme-gerelateerde klachten. Een verlies van ECM kan namelijk leiden tot: MCAS-gerelateerde pijnsyndromen, neuropathieën, Fibromyalgie, angststoornissen en psychiatrische manifestaties.

Het herstellen van de ECM beperkt de verspreiding van Borrelia!

Het Limbisch systeem kalmeren

Bij langdurig ziekte van Lyme is het limbisch systeem vaak overactief en stuurt continu alarmsignalen naar het zenuwstelsel en immuunsysteem. Dit chronische ‘onveilige gevoel’ veroorzaakt spanning, fysieke sensaties en blokkades en draagt bij aan veel Lyme-gerelateerde symptomen. Deze geconditioneerde neurale patronen worden onbewust versterkt en houden zichzelf in stand. Wanneer iemand zich in deze ‘onveilige’ toestand bevindt, neemt de therapietrouw vaak af, wat het herstel bemoeilijkt.

Door het emotionele brein in een staat van veiligheid te brengen, ontstaat er ruimte voor genezing en herstel.

Pas dan is het tijd om ziektemakers te bestrijden!

Door deze (gestructureerde) aanpak wordt de kans op volledig herstel aanzienlijk vergroot en kunnen chronische klachten effectief worden aangepakt.